ΙΚΑΡΙΑ

Το νησί του Ικάρου

Δράκανο

Όταν πήγαμε στην Ικαρία ήταν αρχές Αυγούστου και ταξιδέψαμε από Θεσσαλονίκη με τη skyexpress αρκετά οικονομικά (γύρω στα 300 τα δύο άτομα), με μία στάση στη Λήμνο. Η αλήθεια είναι ότι για το νησί αυτό θα ακούσετε τις δύο ακραίες απόψεις, ή ότι είναι τέλειο ή ότι δεν είναι ωραίο. Αυτό τουλάχιστον έγινε πριν το επισκεφθούμε. Η προσωπική μας άποψη, κι αυτό είναι επειδή κοιτάμε σαν πρώτο πράγμα για ένα νησί τις παραλίες, είναι ότι δεν λέει και πολλά πράγματα. Αν είσαι όμως φοιτητής και σε ενδιαφέρει να διασκεδάσεις με την παρέα σου ή να κάνεις κάμπινγκ ή αν σου αρέσουν οι πεζοπορίες, τότε όντως η Ικαρία είναι ότι πρέπει, ίσως να είναι το ιδανικό μέρος. Ακόμη αν είσαι υπερβολικά οργανωμένος και ψάχνεις για κάτι τουριστικό, μην την προτιμήσεις. Η Ικαρία είναι γι' αυτούς που λένε πάμε και βλέπουμε, "είμαστε χαλαρά". Έχει άγρια ομορφιά. Έχει πράσινο και βλάστηση. Εμείς θέλαμε να πάμε επίσης στους Φούρνους, αλλά τα δρομολόγια ήταν πολύ νωρίς το πρωί και δεν βόλευε. Mέναμε στο Γιανισκάρι, κοντά στη Μεσαχτή, οπότε χρειαζόταν να κάνουμε κανένα 45λεπτο στο σούρουπο, ως τον Άγιο Κήρυκο για να πάμε. Ίσως και παραπάνω. Παρεμπιπτόντως, η Ικαρία έχει δυο λιμάνια. Τον Άγιο Κήρυκο και τον Εύδηλο. Ένα άλλο θέμα ήταν ότι τα σημεία με ATM ή τράπεζες ήταν ελάχιστα. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι οι δρόμοι στην Ικαρία δεν έχουν ευθεία! Στροφές πολλές, στενοί οι δρόμοι, ενώ παράλληλα το βράδυ δεν υπάρχουν φώτα σε πολλά σημεία.

Ωραία νερά στις Σεϋχέλλες, αλλά δύσκολος ο δρόμος για την παραλία

ΣΕΫΧΕΛΛΕΣ


Η αλήθεια είναι ότι δεν ευχαριστηθήκαμε μπάνιο και παραλίες στην Ικαρία. Δεν ξέρω αν ήταν οι μέρες, που βρεθήκαμε εκεί, αλλά σχεδόν σε όλες τις παραλίες είχε κύμα και μάλιστα καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί. Επιλογές υπάρχουν για παραλίες, αλλά ορισμένες ήταν και... περιπετειώδεις. Είναι και τι αρέσει στον καθένα. Η καλύτερη μακράν παραλία της Ικαρίας είναι οι Σεϋχέλλες. Μας έκανε εντύπωση πάντως το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ταμπέλες για να πας. Μόνο στο δρόμο χαραγμένο το όνομα της παραλίας, όταν φτάνεις εκεί... Θα χρειαστείτε να κάνετε κατάβαση από εκεί, που αφήνετε το αυτοκίνητο και στο γυρισμό αναρρίχηση, αλλά η αλήθεια είναι ότι αξίζει τον κόπο. Πάντως, ο δρόμος για τις Σεϋχέλλες, για την παραλία δηλαδή, είναι μέσα από τα βράχια και σίγουρα δεν συνιστάται, αν έχετε μικρά παιδιά ή αν έχετε προβλήματα εύκολης κόπωσης ή πίεσης. Είναι αρκετά κουραστικός και έτσι όπως είναι χωρίς μονοπάτι, δεν μπορείς να κουβαλήσεις πολλά πράγματα (σ.σ. ομπρέλες, ψυγεία κλπ). Απαραίτητα να έχετε μαζί σας πολύ νερό, αν κάνει ζέστη, επειδή δεν έχει καντίνα εκεί). Τα νερά είναι πάντως υπέροχα. Δεν το συζητάμε. Το τοπίο είναι θεσπέσιο και γενικά είναι μία εξαιρετική παραλία με έντονο το τυρκουάζ χρώμα στα νερά, τα οποία όμως ήταν σχετικά κρύα. Σίγουρα, όμως, είναι στις καλύτερες παραλίες της Ελλάδας. Υπήρχε πριν από χρόνια και μια σπηλιά κάτω στην παραλία, η οποία όμως έχει κλείσει πλέον. Όταν πήγαμε, δεν υπήρχε. Είπαμε, πάντως, ότι η παραλία είναι για "δέκα". Ωστόσο να πάτε αρκετά νωρίς γύρω στις 10, γιατί μετά δεν θα βρίσκετε θέση, ούτε για εσάς, αλλά ούτε για το αμάξι.

Λίγο πριν φτάσετε στη μαγευτική παραλία

Η σήμανση για την παραλία

ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΠΛΑΖ

Οι υπόλοιπες παραλίες δε λένε και πολλά, καθώς είτε είναι δύσβατες και πρέπει πάλι να κάνεις κατάβαση-ανάβαση με αθλητικό παπούτσι είτε έχουν μεγάλες πέτρες. Η μόνη οργανωμένη με ξαπλώστρες, μπαρ και ντουζ παραλία, που συγκεντρώνει νεολαία, αλλά και τις λιγοστές οικογένειες, που θα επιλέξουν το νησί είναι η Μεσαχτή. Συνήθως έχει αρκετό κύμα, εμείς την πετύχαμε με λίγο κύμα την πρώτη μέρα και μπορούσες άνετα να κολυμπήσεις. Είναι μεγάλη παραλία και στις ξαπλώστρες πληρώνεις 5 ευρώ το ζευγάρι. Ακριβώς δίπλα είναι ο Αρμενιστής, ένα μικρό κολπάκι με ζεστά σχετικά νερά, που συγκεντρώνει αποκλειστικά σχεδόν οικογένειες. Πάνω από την παραλία έχει ταβέρνα για να παραγγείλετε καφέδες ή τοστ. Πριν από τον Αρμενιστή, αν δεν κάνουμε λάθος, σε μικρή απόσταση τέλος πάντων από τη Μεσαχτή, είναι και η παραλία Λιβάδι, όπου συγκεντρώνει πολλούς νέους και μάλιστα αρκετοί εξ αυτών κατασκηνώνουν εκεί.

Η παραλία του Να

Φανάρι και Νας

Κοντά στο αεροδρόμιο είναι η παραλία Φανάρι, που μπορεί να εντυπωσιάσει κάποιους σαν τοπίο με μικρά βράχια μέσα στη θάλασσα σε κάποιο σημείο της, έχει αρκετές πέτρες όμως στα νερά. Εκεί υπάρχουν καφετέριες για να εφοδιαστείτε με καφέ και νερό. Οι παραλίες Ιερό και Δράκανο είναι δίπλα-δίπλα. Είναι προς εκείνη την πλευρά. Στο Δράκανο, ο δρόμος για να πας με αυτοκίνητο είναι στενός και πολύ επικίνδυνος χωματόδρομος και αν συναντήσεις δεύτερο αμάξι θα υπάρχει σίγουρα μεγάλο πρόβλημα. Δεν κατεβήκαμε κάτω στην παραλία, λόγω του ότι έπρεπε να κατέβεις πάλι μέσα από μονοπάτι και εμείς φορούσαμε παντόφλες. Φτάσαμε όμως μέχρι εκεί. Νωρίτερα επισκεφθήκαμε το Ιερό, που είχε επίσης κύμα και πέτρες μπροστά-μπροστά και δεν μας εντυπωσίασε ως παραλία για κολύμπι. Σαν τοπίο είναι, πάντως, ωραίο. Ουσιαστικά, περνάς πίσω από την πίσω πλευρά του αεροδρομίου για να πας εκεί. Τα Θερμά Νερά είναι μία ρηχή παραλία, η οποία επίσης δεν μας πολυάρεσε, ενώ δίπλα σε αυτήν υπάρχουν τα λουτρά, που πάνε κυρίως όσοι έχουν κάποιο αρθριτικό ή ορθοπεδικό πρόβλημα. Όλες οι παραλίες από τον Άγιο Κύρηκο ως τη Μεσαχτή είναι ουσιαστικά στο ίδιο στυλ. Έχουν αρκετά μεγάλες πέτρες και χρειάζονται λαστιχένια παπούτσια.

Στο φράγμα του Χάλαρη

Κατά την άποψη μας, η μόνη παραλία που αξίζει είναι οι Σεϋχέλλες, καθώς οι υπόλοιπες σε όσες πήγαμε δηλαδή δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο. Κατά την παραμονή μας εκεί, κολυμπήσαμε για λίγο στον Κεραμέ, περάσαμε από το Φύτεμα, από Τσουκαλά, από τον Κάμπο, το Καραβόσταμο, το Γιανισκάρι φυσικά, το Παρθένι και τον Ξυλοσύρτη. Πήγαμε επίσης κάποια στιγμή για καφέ στον Άγιο Κήρυκο και φεύγοντας από εκεί βρήκαμε κάποιες παραλίες επίσης στο δρόμο μας, που δεν ξέρω ωστόσο το όνομα τους. Είχαν βέβαια μεγάλες πέτρες. Επισκεφθήκαμε επίσης και την παραλία του Να την τελευταία μέρα. Από ψηλά έχει ωραία θέα, όπου πήγαμε για καφέ, αλλά πάλι ήταν με κύμα. Σε αυτή την παραλία κολυμπάς μόνο μέχρι ένα σημείο. Μάλιστα, μπορεί κανείς να κάνει κάμπινγκ ελεύθερα στην παραλία. Επισκεφθήκαμε επίσης το φράγμα του ποταμού Χάλαρη, όπου βρήκαμε και μία λίμνη, στην οποία υπήρχε καφέ. Ο Χάλαρης εκβάλλει εξάλλου στην παραλία του Να.

Γιανισκάρι

ΦΑΓΗΤΟ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ


Στην Ικαρία υπάρχουν όντως παραδοσιακά πιάτα, όπως το ντόπιο άγριο κατσικάκι και το Σουφικό (σ.σ. είναι κάτι σαν το μπριάμ). Υπάρχουν επίσης κολοκυθοκεφτέδες και ρεβυθοκεφτέδες, πίτες, γεμιστά και φυσικά φρέσκα ψάρια και θαλασσινά στη σχάρα. Υπάρχει ντόπιο κόκκινο κρασί, ο Πράμνειος Οίνος. Εμείς δοκιμάσαμε επίσης αστακομακαρονάδα, αλλά και φρέσκα ψάρια. Παράλληλα, ντόπιο προϊόν είναι η καθούρα. Τυρί από κατσικίσιο γάλα. Μάθαμε για το πευκόμελο, αλλά και γλυκό του κουταλιού με τριαντάφυλλο. Για σαλάτες με παξιμάδια και γεμιστά κρεμμύδια...

Στο Χριστό Ραχών

Πήγαμε δυο φορές στο Χριστό Ραχών. Μία το απόγευμα και μία πρωί Σαββάτου.Το πρωί του Σαββάτου, όταν πήγαμε τα καφέ ήταν ανοικτά. Το απόγευμα πήγαμε για φαγητό. Εκεί είναι και τα πλέον γνωστά πανηγύρια. Έχει όμως και σε πολλά άλλη σημεία του νησιού παρόμοιες εκδηλώσεις, όπως μπορείτε να διαβάσετε από τις πολλές αφίσες στο νησί. Η Ικαρία φημίζεται εξάλλου για τα πανηγύρια. Στην Ικαρία κάνει εντύπωση μεγάλη επίσης το ότο-στοπ. Συνηθίζεται... Είναι κάτι σαν παράδοση.

Μεσαχτή