ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Η πόλη με το μεγάλο ταξιδιωτικό ενδιαφέρον

ΕΠΟΧΗ

Επιλέξαμε να πάμε στο Βερολίνο, Ιανουάριο μήνα. Το κρύο ήταν πάντως ανεκτό. Είχε όμως μουντίλα πολύ. Κάποιες από τις μέρες της διαμονής μας, ο καιρός ήταν βροχερός. Το ξενοδοχείο ήταν κεντρικό, θα λέγαμε, σε καλή τιμή, σε σχέση πάντα με άλλες πόλεις της Ευρώπης και με αρκετά καλό πρωϊνό. Στα μαγαζιά (καφέ), δεν επιτρεπόταν το τσιγάρο. Ελάχιστα ήταν αυτά που μπορούσες να καπνίσεις, σε ειδικά πάντα διαμορφωμένο χώρο.

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

Υπάρχουν χώροι πράσινου και πλατείες, όπως φυσικά και αρκετά αξιοθέατα. Φυσικά, πήγαμε πρώτα στην Πύλη του Βραδεμβούργου (Brandenburger Tor). Κοντά στην Πύλη είναι το μουσείο της Μαντάμ Τισό. Προσοχή, γιατί εμάς πήγε κάποιος να μας πουλήσει εισιτήριο με 5 ευρώ για το μουσείο, κάτι το οποίο φυσικά δεν ίσχυε. Τέλος πάντων. Το αναφέρουμε, γιατί είναι πραγματικό γεγονός. Μπορεί επίσης κανείς να πάει στο Ράιχσταγκ (είναι το κτίριο του γερμανικού κοινοβουλίου). Από εκεί, μπορείτε να κατευθυνθείτε στο περίφημο «Νησί των Μουσείων» (Museumsinsel), απ' όπου περάσαμε και που βρίσκεται μεταξύ των ποταμών "Spree" και "Kupfergraben", αν τα γράφω σωστά και φιλοξενεί 5 μουσεία, μεταξύ των οποίων και το Μουσείο της Περγάμου. Αξιοσημείωτο είναι ακόμη και το Εβραϊκό Μουσείο, το οποίο ξεχωρίζει τόσο ως προς το σχεδιασμό του, αφού το κτίριο μοιάζει με κεραυνό, όσο και ως προς τον τρόπο προβολής των εκθεμάτων του. Περπατήσαμε αρκετές φορές στη φημισμένη πλατεία "Alexanderplatz", την οποία θα ακούσετε τους Βερολινέζους να την αποκαλούν "Alex". Εκεί θα συναντήσετε τον περίφημο τηλεοπτικό πύργο, με συνολικό ύψος 305 μέτρα, ο οποίος είναι ορατός σχεδόν από κάθε σημείο του Βερολίνου. Υπάρχουν τριγύρω πολλά μαγαζιά για φαγητό, καφέ, ποτό, ακόμη και σινεμά έχει εκεί δίπλα. Μπορείτε να πάτε επίσης και στα σωζόμενα τμήματα του Τείχους του Βερολίνου, όπου το μεγαλύτερο κομμάτι (μήκους περίπου 1,5 χιλιομέτρου) είναι καλυμμένο από γκράφιτι με εντυπωσιακά σύγχρονα, αλλά και παλαιότερα έργα. Και για να ολοκληρώσετε την εικόνα σας για το «Τείχος του Αίσχους», λίγο πιο κάτω θα βρεθείτε μπροστά σε μια υπαίθρια φωτογραφική έκθεση με ηχητικά ντοκουμέντα  για τα εγκλήματα των Ναζί.

Στο σημείο του Τσάρλι

Ενημερωθήκαμε για την περιοχή "Postdamer", αλλά δεν μπορέσαμε τελικά να πάμε. Μας είπαν ότι είναι κάτι σαν εμπορικό κέντρο. Περάσαμε πάντως έξω από τον Ζωολογικό Κήπο του Βερολίνου. Φυσικά, πήγαμε στο "σημείο του Τσάρλι", όπως ονομάζεται, με ένα φυλάκιο στη μέση του δρόμου, ενώ υπάρχουν γύρω από το τετράγωνο τοιχογραφίες και ιστορικές αναφορές για όσα έγιναν πριν την ενοποίηση της Γερμανίας. Σ' εκείνο το σημείο κοντά ήταν και το μουσείο του λουκάνικου. Στα 11 ευρώ η είσοδος, μικρό το διάστημα της βόλτας, αλλά ήταν κάτι διαφορετικό. Γεσυτήκαμε φυσικά και λουκάνικα διαφόρων ειδών. Φυσικά, ως λάτρεις του ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεφθούμε το Στάδιο του Βερολίνου, στο οποίο παίζει τόσο η Χέρτα, όσο και η Ουνιόν. Δεν είχε tour, αλλά είχε ωστόσο είσοδο 5 ευρώ, αν θυμάμαι καλά, για να μπεις και να το δεις. Το κάναμε φυσικά και μετά βόλτα στην μπουτίκ της Χέρτα. Είναι στάδιο, στην κυριολεξία. Είναι επιβλητικό. Δίπλα έχει και πάρκο, όπου μπορεί κάποιος να κάνει και μία βόλτα. Και μιας ο λόγος για πάρκα, τα πάρκα "Tiergarten" και "Mauerpark" είναι τα πιο δημοφιλή σημεία στο Βερολίνο για βόλτα.

ΦΑΓΗΤΟ-ΑΓΟΡΕΣ

Στο Βερολίνο υπάρχουν αγορές, υπαίθριες, δρόμοι με καταστήματα ακριβά, αλλά και σπάνια παλαιοπωλεία. Όπως βρήκαμε επίσης και μία αποθήκη με ρούχα, τα οποία μπορούσες να τα αγοράσεις με το κιλό! Οι "Unter den Linden", "Kurfurstendam" (πήγαμε σε ένα παραδοσιακό γερμανικό εστιατόριο μέσα σε εμπορικό κέντρο, αλλά δεν μείναμε πολύ εντυπωσιαμένοι από το φαγητό), "Charlotternburg" (πήγαμε για καφέ), η "Potsdamer Platz" είναι ορισμένοι μόνο από τους δρόμους, που μπορεί να κάνει κάποιος ψώνια και γενικά να κάνει μία βόλτα στα μαγαζιά. Φυσικά, πρέπει να δοκιμάσει κανείς διάφορα είδη λουκάνικων. Δεν μας άρεσαν το ίδιο όλα. Υπάρχουν πάντως πολλά. Καλή μπίρα, φτηνή, είναι φυσικά το "σήμα κατατεθέν". Δοκιμάσαμε και ντόνατς στα "Dunkey Donuts", που είναι μεγάλη αλυσίδα στο Βερολίνο και με μεγάλια ποικιλία μάλιστα... Εκπλητκικά. Πέρα από τα καθιερωμένα μαγαζιά, υπάρχουν φυσικά και κουζίνες απ' όλο τον κόσμο.

ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ

Μετρό, λεωφορεία γενικά η συγκοινωνία στο Βερολίνο είναι ικανοποιητική. Δεν έχεις πρόβλημα. Άλλωστε, περπατήσαμε αρκετά, ωστόσο χρησιμοποιήσαμε αρκετές φορές και τη συγκοινωνία, όπως είναι λογικό.

ΓΕΝΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Υπάρχει ζωντάνια ως πόλη. Οι δρόμοι είναι άνετοι. Όπως και σε όλες σχεδόν τις πρωτεύουσες, έτσι και στο Βερολίνο, υπάρχει πληθώρα διαφορετικών ανθρώπων. Μιλάνε και αγγλικά βεβαίως. Η επικοινωνία είναι εύκολη. Οι περισσότεροι ήταν εξυπηρετικοί. Το Βερολίνο φημίζεται για τα βράδια και τα ολονύκτια club, αλλά δεν ασχολούμαστε πλέον με το άθλημα, επομένως δεν έχουμε άποψη. Προτιμάμε να γυρνάμε όλη τη μέρα. Γενικά, το Βερολίνο παρουσιάζει ταξιδιωτικό ενδιαφέρον και Έλληνες πολλούς, αφού τα εισιτήρια είναι σχετικά φτηνά...

ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΖΥΡΙΧΗ

Για λίγες ώρες στη μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας

Σε κεντρικό δρόμο της Ζυρίχης

Η Ζυρίχη δεν ήταν επιλογή μας. Δεν ήταν δηλαδή απευθείας προορισμός. Έτυχε στο ταξίδι που κάναμε στη Λισαβόνα, η επιστροφή μας να συνδυαστεί, μέσω της Ζυρίχης. Μάλιστα, είχαμε χρόνο αρκετό. Περίπου 4-5 ώρες είχαμε στη διάθεση μας, οπότε δεν χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε μία βόλτα στους δρόμους της Ζυρίχης. Σίγουρα, όταν έχεις λίγο χρόνο, δεν μπορείς να βγάλεις πολλά συμπεράσματα για μία πόλη, αλλά η εικόνα που αποκομίσαμε ήταν σίγουρα θετική από τους δρόμους της μεγαλύτερης ελβετικής πόλης. Όπως είπαμε, πήγαμε από τη Λισαβόνα. Ήταν μέσα Οκτωβρίου. Ήταν απογευματάκι. Είχε ψυχρούλα, αλλά αντεχόταν.

Ο ποταμός Λίματ

Κατ' αρχάς σου κάνει εντύπωση η καθαριότητα. Λένε πώς είναι από τις πλουσιότερες πόλεις και γενικά το επίπεδο είναι ανεβασμένο. Ο κόσμος ήταν ευγενικός. Κάποιοι μιλάνε αγγλικά, αλλά κυρίως γερμανικά απ' ότι καταλάβαμε. Επίσης, η Ζυρίχη έχει λίμνη, που ήταν κάτι ευχάριστο επομένως, για να συνδυάσεις τον καφέ σου. Έχει επίσης και ποτάμι, τον Λίματ, κάτι που σου δίνει επίσης τη δυνατότητα να δεις κάτι περισσότερο. Έτσι, όπως γίνεται αντιληπτό, υπάρχουν αρκετές γέφυρες, τόσο για τους πεζούς, όσο και για τα αυτοκίνητα.

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

Οι δίδυμοι πύργοι του Μεγάλου Καθρεδικού Ναού "Grossmunster", η εκκλησία του Αγίου Πέτρου, η μονή του Αγίου Αυγουστίνου, η Παλιά Πόλη είναι ορισμένα μόνο από τα αξιοθέατα που μπορεί να δει κανείς. Επίσης, υπάρχει ένας δεντροφυτεμένος λόφος, εν ονόματι "Lindenhof", που αποτελεί το πιο παλιό κομμάτι της πόλης. Μια επίσκεψη στο πάρκο "Zurichhorn", με τον περιφραγμένο κινέζικο κήπο και τα γλυπτά γνωστών καλλιτεχνών είναι σίγουρα στα υπόψη, αφού κάθε μεγάλο ευρωπαϊκή πόλη έχει το δικό της πάρκο, που αξίζει να επισκεφθείς. Υπάρχουν είναι αλήθεια αρκετά μουσεία στην πόλη. Περπατήσαμε στην πιο εμπορική λεωφόρο της Ζυρίχης, που είναι η "Bahnhofstrasse", με τα πολυτελή καταστήματα και τα προσεγμένα εστιατόρια. Καφέ, ρολόγια,κοσμήματα μπορεί κανείς να προμηθευτεί...

Υπάρχουν αρκετές γέφυρες

Επίσης, θα πρέπει να καταγραφεί ότι πρέπει να κάνεις συνάλλαγμα. Δεν το κάναμε, γιατί δεν είχαμε και πολύ χρόνο. Άλλωστε, οι Ελβετοί παίρνουν ευρώ, απλά οι αναλογίες μπορεί να μην είναι σίγουρα υπέρ σου, οπότε ίσως να χάσεις κάποια ευρώ. Δεν πήραμε κάποια ημερήσια κάρτα, αλλά προτιμήσαμε να περπατήσουμε. Γευτήκαμε το υπέροχο gordon blue, ένα τεράστιο γεμιστό και θεσπέσιο σνίτσελ σε σοκάκια της Ζυρίχης, όπου βρήκαμε πολλά μαγαζιά για φαγητό, παγωτό και άλλα πολλά. Μάλιστα, στο μαγαζί που πήγαμε, βρήκαμε και ένα νεαρό Έλληνα, ο οποίος μας έδωσε κάποιες πεταχτές πληροφορίες για τη Ζυρίχη και για τον τρόπο ζωής, μιας και έμενε μόνιμα εκεί. Μάλιστα, όσοι θεωρούν τα ψώνια ως τέχνη, μπορούν κάλλιστα να εξασκήσουν το ταλέντο τους στην οδό "Bahnhofstrasse", αλλά και στη συνοικία "Niederdorf", την παλιά πόλη της Ζυρίχης, αρκεί φυσικά να έχουν και τα απαραίτητα χρήματα. Μπορεί να μείναμε για λίγο, αλλά σίγουρα η παρουσία μας εκεί, μας έκανε να θέλουμε να επισκεφτούμε ξανά, έστω για μία-δυο μέρες, τη Ζυρίχη...

ΙΚΑΡΙΑ

Το νησί του Ικάρου

Δράκανο

Όταν πήγαμε στην Ικαρία ήταν αρχές Αυγούστου και ταξιδέψαμε από Θεσσαλονίκη με τη skyexpress αρκετά οικονομικά (γύρω στα 300 τα δύο άτομα), με μία στάση στη Λήμνο. Η αλήθεια είναι ότι για το νησί αυτό θα ακούσετε τις δύο ακραίες απόψεις, ή ότι είναι τέλειο ή ότι δεν είναι ωραίο. Αυτό τουλάχιστον έγινε πριν το επισκεφθούμε. Η προσωπική μας άποψη, κι αυτό είναι επειδή κοιτάμε σαν πρώτο πράγμα για ένα νησί τις παραλίες, είναι ότι δεν λέει και πολλά πράγματα. Αν είσαι όμως φοιτητής και σε ενδιαφέρει να διασκεδάσεις με την παρέα σου ή να κάνεις κάμπινγκ ή αν σου αρέσουν οι πεζοπορίες, τότε όντως η Ικαρία είναι ότι πρέπει, ίσως να είναι το ιδανικό μέρος. Ακόμη αν είσαι υπερβολικά οργανωμένος και ψάχνεις για κάτι τουριστικό, μην την προτιμήσεις. Η Ικαρία είναι γι' αυτούς που λένε πάμε και βλέπουμε, "είμαστε χαλαρά". Έχει άγρια ομορφιά. Έχει πράσινο και βλάστηση. Εμείς θέλαμε να πάμε επίσης στους Φούρνους, αλλά τα δρομολόγια ήταν πολύ νωρίς το πρωί και δεν βόλευε. Mέναμε στο Γιανισκάρι, κοντά στη Μεσαχτή, οπότε χρειαζόταν να κάνουμε κανένα 45λεπτο στο σούρουπο, ως τον Άγιο Κήρυκο για να πάμε. Ίσως και παραπάνω. Παρεμπιπτόντως, η Ικαρία έχει δυο λιμάνια. Τον Άγιο Κήρυκο και τον Εύδηλο. Ένα άλλο θέμα ήταν ότι τα σημεία με ATM ή τράπεζες ήταν ελάχιστα. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι οι δρόμοι στην Ικαρία δεν έχουν ευθεία! Στροφές πολλές, στενοί οι δρόμοι, ενώ παράλληλα το βράδυ δεν υπάρχουν φώτα σε πολλά σημεία.

Ωραία νερά στις Σεϋχέλλες, αλλά δύσκολος ο δρόμος για την παραλία

ΣΕΫΧΕΛΛΕΣ


Η αλήθεια είναι ότι δεν ευχαριστηθήκαμε μπάνιο και παραλίες στην Ικαρία. Δεν ξέρω αν ήταν οι μέρες, που βρεθήκαμε εκεί, αλλά σχεδόν σε όλες τις παραλίες είχε κύμα και μάλιστα καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί. Επιλογές υπάρχουν για παραλίες, αλλά ορισμένες ήταν και... περιπετειώδεις. Είναι και τι αρέσει στον καθένα. Η καλύτερη μακράν παραλία της Ικαρίας είναι οι Σεϋχέλλες. Μας έκανε εντύπωση πάντως το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ταμπέλες για να πας. Μόνο στο δρόμο χαραγμένο το όνομα της παραλίας, όταν φτάνεις εκεί... Θα χρειαστείτε να κάνετε κατάβαση από εκεί, που αφήνετε το αυτοκίνητο και στο γυρισμό αναρρίχηση, αλλά η αλήθεια είναι ότι αξίζει τον κόπο. Πάντως, ο δρόμος για τις Σεϋχέλλες, για την παραλία δηλαδή, είναι μέσα από τα βράχια και σίγουρα δεν συνιστάται, αν έχετε μικρά παιδιά ή αν έχετε προβλήματα εύκολης κόπωσης ή πίεσης. Είναι αρκετά κουραστικός και έτσι όπως είναι χωρίς μονοπάτι, δεν μπορείς να κουβαλήσεις πολλά πράγματα (σ.σ. ομπρέλες, ψυγεία κλπ). Απαραίτητα να έχετε μαζί σας πολύ νερό, αν κάνει ζέστη, επειδή δεν έχει καντίνα εκεί). Τα νερά είναι πάντως υπέροχα. Δεν το συζητάμε. Το τοπίο είναι θεσπέσιο και γενικά είναι μία εξαιρετική παραλία με έντονο το τυρκουάζ χρώμα στα νερά, τα οποία όμως ήταν σχετικά κρύα. Σίγουρα, όμως, είναι στις καλύτερες παραλίες της Ελλάδας. Υπήρχε πριν από χρόνια και μια σπηλιά κάτω στην παραλία, η οποία όμως έχει κλείσει πλέον. Όταν πήγαμε, δεν υπήρχε. Είπαμε, πάντως, ότι η παραλία είναι για "δέκα". Ωστόσο να πάτε αρκετά νωρίς γύρω στις 10, γιατί μετά δεν θα βρίσκετε θέση, ούτε για εσάς, αλλά ούτε για το αμάξι.

Λίγο πριν φτάσετε στη μαγευτική παραλία

Η σήμανση για την παραλία

ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΠΛΑΖ

Οι υπόλοιπες παραλίες δε λένε και πολλά, καθώς είτε είναι δύσβατες και πρέπει πάλι να κάνεις κατάβαση-ανάβαση με αθλητικό παπούτσι είτε έχουν μεγάλες πέτρες. Η μόνη οργανωμένη με ξαπλώστρες, μπαρ και ντουζ παραλία, που συγκεντρώνει νεολαία, αλλά και τις λιγοστές οικογένειες, που θα επιλέξουν το νησί είναι η Μεσαχτή. Συνήθως έχει αρκετό κύμα, εμείς την πετύχαμε με λίγο κύμα την πρώτη μέρα και μπορούσες άνετα να κολυμπήσεις. Είναι μεγάλη παραλία και στις ξαπλώστρες πληρώνεις 5 ευρώ το ζευγάρι. Ακριβώς δίπλα είναι ο Αρμενιστής, ένα μικρό κολπάκι με ζεστά σχετικά νερά, που συγκεντρώνει αποκλειστικά σχεδόν οικογένειες. Πάνω από την παραλία έχει ταβέρνα για να παραγγείλετε καφέδες ή τοστ. Πριν από τον Αρμενιστή, αν δεν κάνουμε λάθος, σε μικρή απόσταση τέλος πάντων από τη Μεσαχτή, είναι και η παραλία Λιβάδι, όπου συγκεντρώνει πολλούς νέους και μάλιστα αρκετοί εξ αυτών κατασκηνώνουν εκεί.

Η παραλία του Να

Φανάρι και Νας

Κοντά στο αεροδρόμιο είναι η παραλία Φανάρι, που μπορεί να εντυπωσιάσει κάποιους σαν τοπίο με μικρά βράχια μέσα στη θάλασσα σε κάποιο σημείο της, έχει αρκετές πέτρες όμως στα νερά. Εκεί υπάρχουν καφετέριες για να εφοδιαστείτε με καφέ και νερό. Οι παραλίες Ιερό και Δράκανο είναι δίπλα-δίπλα. Είναι προς εκείνη την πλευρά. Στο Δράκανο, ο δρόμος για να πας με αυτοκίνητο είναι στενός και πολύ επικίνδυνος χωματόδρομος και αν συναντήσεις δεύτερο αμάξι θα υπάρχει σίγουρα μεγάλο πρόβλημα. Δεν κατεβήκαμε κάτω στην παραλία, λόγω του ότι έπρεπε να κατέβεις πάλι μέσα από μονοπάτι και εμείς φορούσαμε παντόφλες. Φτάσαμε όμως μέχρι εκεί. Νωρίτερα επισκεφθήκαμε το Ιερό, που είχε επίσης κύμα και πέτρες μπροστά-μπροστά και δεν μας εντυπωσίασε ως παραλία για κολύμπι. Σαν τοπίο είναι, πάντως, ωραίο. Ουσιαστικά, περνάς πίσω από την πίσω πλευρά του αεροδρομίου για να πας εκεί. Τα Θερμά Νερά είναι μία ρηχή παραλία, η οποία επίσης δεν μας πολυάρεσε, ενώ δίπλα σε αυτήν υπάρχουν τα λουτρά, που πάνε κυρίως όσοι έχουν κάποιο αρθριτικό ή ορθοπεδικό πρόβλημα. Όλες οι παραλίες από τον Άγιο Κύρηκο ως τη Μεσαχτή είναι ουσιαστικά στο ίδιο στυλ. Έχουν αρκετά μεγάλες πέτρες και χρειάζονται λαστιχένια παπούτσια.

Στο φράγμα του Χάλαρη

Κατά την άποψη μας, η μόνη παραλία που αξίζει είναι οι Σεϋχέλλες, καθώς οι υπόλοιπες σε όσες πήγαμε δηλαδή δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο. Κατά την παραμονή μας εκεί, κολυμπήσαμε για λίγο στον Κεραμέ, περάσαμε από το Φύτεμα, από Τσουκαλά, από τον Κάμπο, το Καραβόσταμο, το Γιανισκάρι φυσικά, το Παρθένι και τον Ξυλοσύρτη. Πήγαμε επίσης κάποια στιγμή για καφέ στον Άγιο Κήρυκο και φεύγοντας από εκεί βρήκαμε κάποιες παραλίες επίσης στο δρόμο μας, που δεν ξέρω ωστόσο το όνομα τους. Είχαν βέβαια μεγάλες πέτρες. Επισκεφθήκαμε επίσης και την παραλία του Να την τελευταία μέρα. Από ψηλά έχει ωραία θέα, όπου πήγαμε για καφέ, αλλά πάλι ήταν με κύμα. Σε αυτή την παραλία κολυμπάς μόνο μέχρι ένα σημείο. Μάλιστα, μπορεί κανείς να κάνει κάμπινγκ ελεύθερα στην παραλία. Επισκεφθήκαμε επίσης το φράγμα του ποταμού Χάλαρη, όπου βρήκαμε και μία λίμνη, στην οποία υπήρχε καφέ. Ο Χάλαρης εκβάλλει εξάλλου στην παραλία του Να.

Γιανισκάρι

ΦΑΓΗΤΟ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ


Στην Ικαρία υπάρχουν όντως παραδοσιακά πιάτα, όπως το ντόπιο άγριο κατσικάκι και το Σουφικό (σ.σ. είναι κάτι σαν το μπριάμ). Υπάρχουν επίσης κολοκυθοκεφτέδες και ρεβυθοκεφτέδες, πίτες, γεμιστά και φυσικά φρέσκα ψάρια και θαλασσινά στη σχάρα. Υπάρχει ντόπιο κόκκινο κρασί, ο Πράμνειος Οίνος. Εμείς δοκιμάσαμε επίσης αστακομακαρονάδα, αλλά και φρέσκα ψάρια. Παράλληλα, ντόπιο προϊόν είναι η καθούρα. Τυρί από κατσικίσιο γάλα. Μάθαμε για το πευκόμελο, αλλά και γλυκό του κουταλιού με τριαντάφυλλο. Για σαλάτες με παξιμάδια και γεμιστά κρεμμύδια...

Στο Χριστό Ραχών

Πήγαμε δυο φορές στο Χριστό Ραχών. Μία το απόγευμα και μία πρωί Σαββάτου.Το πρωί του Σαββάτου, όταν πήγαμε τα καφέ ήταν ανοικτά. Το απόγευμα πήγαμε για φαγητό. Εκεί είναι και τα πλέον γνωστά πανηγύρια. Έχει όμως και σε πολλά άλλη σημεία του νησιού παρόμοιες εκδηλώσεις, όπως μπορείτε να διαβάσετε από τις πολλές αφίσες στο νησί. Η Ικαρία φημίζεται εξάλλου για τα πανηγύρια. Στην Ικαρία κάνει εντύπωση μεγάλη επίσης το ότο-στοπ. Συνηθίζεται... Είναι κάτι σαν παράδοση.

Μεσαχτή